دارایی های غیر جاری به کلیه داراییهایی اشاره دارد، که نمیتوان آنها را در سر فصل داراییهای جاری طبقهبندی نمود. یعنی انتظار نمیرود که در طی یک دوره مالی قابلیت تبدیل شدن به نقد را داشته باشد. اگر تبدیل به کالا بشود، بفروش میرسد و وجه آن دریافت میگردد. سرمایه گذاریهای بلندمدت، دارایی های نامشهود، دارایی های ثابت مشهود و سایر داراییها در این طبقهبندی قرار میگیرند.
سرمایهگذاری بطور کل به این مفهوم است که میزان مشخصی پول در بخشی بکار گرفته شود، که هم اصل سرمایه حفظ شود و هم سود بدست آید. بقول یکی از اساتید “سود همان کرایه پول است”. معمولا این فعالیت جهت کسب بیشترین سود انجام میشود. هر چقدر میزان پول سرمایهگذاری شده و ریسکپذیری بیشتر باشد، میزان سود حاصله بیشتر است.
بطور مثال سود سپردههای کوتاه مدت مسلما به نسبت سپردههای بلند مدت بانکی بیشتر است. همچنین بازده سرمایهگذاری در بانکهای رسمی کشور که احتمال سوخت پول در آن بسیار کمتر است، به نسبت سرمایه گذاری در به اصطلاح بازار بسیار کمتر است. لذا به این نوع سرمایهگذاریها که جهت کسب سود بیشتر انجام میشود،(در طولانی مدت با وجهی که در حال حاضر مصرفی برای خرج کرد آن موجود نیست)، سرمایه گذاری بلند مدت گفته می شود. این گونه سرمایهگذاریها با توجه به ماهیت و هدف آن که فراتر از یک دوره و یا سال مالی است، از سرمایهگذاریهای کوتاه مدت تفکیک شده و در بخش دارایی های غیر جاری در قسمت سرمایهگذاریهای بلند مدت طبقهبندی شده و شامل سرمایه گذاری در سهام سایر شرکتها و سرمایهگذاریهای بلند مدت بانکی میشود.
دارایی های نامشهود از دیگر دارایی های بلند مدتی هستند، که در طبقهبندی دارایی های غیر جاری قرار میگیرند، که موجودیت عینی ندارند. یعنی وجود فیزیکی نداشته و قابل رویت نیستند. اما با توجه به حقوق و مزایایی که از مالکیت آنها جهت موسسه حاصل میشود، دارای منافع اقتصادی بوده و ارزشمند میباشند. این دارایی ها دارایی های نامشهود نامیده میشوند.
دارایی های نامشهود از سه طریق زیر بدست می آیند:
1. از طریق کسب مجوز های دولتی مانند: حق امتیاز، حق اختراع، حق تالیف (کپی رایت)، علائم تجاری ثبت شده.
2. از طریق تحصیل از سایر واحدهای تجاری که به آن سرقفلی میگویند. (سرقفلی یک نوع حق معنوی است که یک واحد بخاطر تقدم در اجاره، موقعیت یا جذب مشتری پیدا میکند. در واقع شامل برند شرکت و مشتریان وفادار زیاد و روابط خوب با مشتریان و کارکنان است، که دارای ارزش پولی است.)
3. حقوق انحصاری، خصوصی است که از قراردادهای پیمانی ناشی میشود. مانند حق استفاده از نام تجاری و فرانشیز (فرانشیز یک شبکه ارتباطی بین کسبوکارهای مستقل کوچک میباشد. به هر یک از این کسبوکارهای کوچک اجازه میدهد که تحت یک نام تجاری مشترک و یک هویت فعالیت کنند. همگی از یک متد موفق (که قبلا آزمایش شده) و بازاریابی مشترک استفاده کنند.)