اندوخته قانونی

هیئت مدیره هر شرکت این مسئولیت را بر عهده دارد که  هر ساله، میزان 5 درصد از سود خالص آن شرکت را به عنوان اندوخته قانونی ذخیره کند.

هر زمان که این اندوخته به 10 درصد  کل سرمایه  شرکت برسد. شرکت میتواند ذخیره سازی را متوقف کند.

ماهیت اندوخته قانونی بستانکار است. و در بخش حقوق صاحبان سهام ثبت می گردد.

برای ایجاد اندوخته قانونی حتما لازم است شرکت به سوددهی رسیده باشد. این اندوخته در جهت تقویت بخش مالی  موسسه  در نظر گرفته می شود.

هیئت مدیره هر شرکت مکلف است هر سال 5 درصد(یک بیستم) از سود خالص آن شرکت را به عنوان اندوخته قانونی ذخیره کند.

محاسبه و ایجاد این حساب در ترازنامه اجباری است.

اگر سود خالص مطرح باشد اندوخته  را باید حتما مد نظر داشت.

هنگامی که این اندوخته به 10 درصد کل سرمایه برسد، ذخیره اندوخته اختیاری است.

اگر واحد تجاری مبلغ اندوخته قانونی خود را بیش از سقف تعیین شده که 5 درصد سود سالیانه می باشد در نظر  گرفته باشد، مثلا 6 درصد، آن واحد تجاری تحت هیچ عنوان اجازه کاهش مبلغ این اندوخته را نخواهد داشت.

تفاوت ذخیره با اندوخته

ابتدا یک تعریف از ذخیره داشته باشیم.

ذخیره ها مخزنی از هزینه هایی که اتفاق افتاده اند ولی هنوز تسویه نشده اند میباشند. و برای انها هیچ گونه سقف مشخصی تعیین نشده است. ذخیره ها از محل درآمدهای شرکت تامین می شوند.

هر دو حساب اندوخته و ذخایر ماهیتی بستانکار دارند. اما حساب ذخایر با توجه به درصدی از هزینه ها حساب میگردد.

بدین شکل ارتباط مستقیمی با جمع مبلغ هزینه ها دارد. در صورتی که اندوخته بر طبق درصدی از سود و زیان انباشته محاسبه میشود. حساب هایی که به ذخایر مرتبط هستند کاهنده دارایی و حساب هایی که به اندوخته ها مربوط هستند. در ترازنامه حقوق صاحبان سهام را افزایش میدهد.